​حرف رفتن مزن اي یار دلم می شکنـد

در عـزای دو علمـدار علم مـی شکنـد

شـانه هاي بـه عـزا متصلم می شکنـد

پـایه هاي بـدنم آب و گلم می شکنـد

حرف رفتـن مزن اي یار مرا می سـوزی

شیـون و ناله فقـط بر دو لبم می دوزی

فکر تنهـایی بعـد از تـو مــرا آزارد

شعله ها در دل آتـش زده می افروزی

مـن کـه غربـت زده اي بی کس و دور از وطنم

از جدایی تـو مگـو تاب نمـانده بـه تنم

با وداع گفتـن خود قلب مرا خون کردی

خیره در چشم تـو از عمق درون ناله زنم