رقیه …رقیه نجیب ! ای مهتاب شب های الفت حسین ! ای مظلوم ترین فریاد خسته ! گلِ نازدانه پدر و انیس رنج های عمه !

رقیه… رقیه کوچک! ای یادگار تازیانه های نینوا و سیل سیلی کربلا ! دست های کوچکت هنوز بوی نوازش های پدر را

می داد، و نگاه های معصوم و چشمان خسته ات، نور امید را به قلب عمه می تاباند.

رقیه… رقیه صبور ! بمان، که بی تو گلشن خزان دیده اهل بیت، دیگر بوی بهار را استشمام نخواهد کرد، تو نوگل بهشتی

و فرشته زمینی، پس بمان که کمر خمیده عمه، مصیبتی دیگر را تاب نخواهد آورد.

جاده‏های بیابانی، حرمتِ پاهای زخمی را نگاه نداشته‏ اند. تازیانه‏ ها پیکرِ سه‏ ساله را خوب می‏شناسند و خورشیدی که آتش می‏گرید و عطش را در حنجره‏ ها سنگین‏تر می‏کند.

و اینک، شبِ شام، سنگین بر شهر لمیده است؛ چنان که سقفِ ویرانه را توانِ تحمّل نیست. لهیبِ ماتمی که از خرابه می‏ ترواند، قصرِ ابلیسِ علیه‏السلام را به آتش کشیده است. بادها زوزه می‏کشند و ابرها، سیاه اشک می‏ریزند. امّا میان این همه غوغا، ضجّه‏ای کودکانه، ستون‏های متزلزل شام را به لرزه نشانده است. کسی پیش‏تر اگر رفت، خواهد شنید و خواهد دید، دخترکی سیاه‏پوش که هر لحظه، نامِ پدر بردنش، عطوفت را در دلِ حتّی سنگ‏ها، به آتشفشانی بدل می‏کند…

السلام علیک یا رقیه بنت الحسین

امشب اشک داغ روی گونه هایم، در کنار تپش های ملتهب قلبم،

نظاره گر پر کشیدن سجده دارترین عنصر هستی است.

ای امام زمزمه های عاشقانه شب،سفرت پرباران!

********

ای سرور عابدان عالم،امشب که شب رحلت توست،

به درگاهت می آیم تا بر جوانی ام دعا کنی،

تا در لطافت و غلظت و رقت و نورانیت تو شناور شوم و ذوب شوم در زلال نگاهت.

باز گریان غم همنفسی باید شد

زائر مرغ غریب قفسی باید شد

باز یک عده جفا،زخم روی زخم زدند

از قضا باز عزادار کسی باید شد.

ΘΘ تلنگر  

غیبت میکنی و میگی:

دیدم که میگم! !

رفیق من…

اگه ندیده بودی که “تهمت” بود.! !

مثل خدا ستّار العیوب باش

اگه چیزی هم میدونی نگو…